Riddarinn Stundum kemur það fyrir að maður tekur eftir hlutum, sem eru fyrir augunum á manni alla daga, og finnst samt eins og maður hafi aldrei séð þá áður. Eins og mannshönd, til dæmis. Hugsið ykkur hvað það er í rauninni magnað fyrirbæri! Þegar hulu hversdagsleikans er svipt af hlutum, oftast á alveg tilviljanakenndan hátt, gerir maður sér kannski fyrst grein fyrir því að maður er lifandi, og ekki bara á lífi. Ég veit enga betri túlkun á þessu en lítið atriði, sem þið munið sjá hér á eftir. Riddarinn Antonius Block er fastur í hringiðu tímans, eins og við öll. Og tíminn sem hann lifir er harður og miskunnarlaus, eins og alltaf. Plágan mikla geysist um landið og skilur eftir sig sviðna jörð. Riddarinn leitar Guðs, en finnur Dauðann, og það í eigin persónu. Hann veit að hans síðasta skák er hafin, hann teflir um lífið við Dauðann. Dauðinn er snjall fléttumeistari og hefur líka rangt við, þegar honum svo sýnist. Hann villir á sér heimildir, þykist vera prestur í skriftastól og platar riddarann …